የአለምን እንባ መጠጣት፡ ሀዘን እንደ ጥልቅ እንቅስቃሴ

ስለ ሐዘን ዋጋ እና አስፈላጊነት ብዙ ጊዜ ጽፌያለሁ። በዚህ ተቃውሞ ላይ ባለው ክፍል አውድ ውስጥ፣ የዚህን ብዙ ጊዜ ችላ የተባለውን ስሜት እና ለዘመናችን ተግዳሮቶች ምላሽ ለመስጠት በችሎታችን ልብ ውስጥ ያለውን አስፈላጊ አስፈላጊነት ለማጉላት እፈልጋለሁ።

ዴኒስ ሌቨርቶቭ ስለ ሀዘን አጭር ፣ ግን የሚያበራ ግጥም አላት። ትላለች፣

ስለ ሀዘን ለመናገር
በላዩ ላይ ይሰራል
ከእሱ ያንቀሳቅሰዋል
የታጠፈ ቦታ እገዳ
ወደ ነፍስ አዳራሽ የሚወስደው መንገድ።

ያልተገለፀው ሀዘናችን፣ የተጨናነቀው የኪሳራ ታሪኮቻችን፣ ሳይጠበቅ ሲቀሩ፣ ወደ ነፍስ እንዳይገባን የሚከለክሉት። በነፃነት ወደ ነፍስ ውስጠኛ ክፍል መግባት እና መውጣት እንድንችል መጀመሪያ መንገዱን ማጽዳት አለብን። ይህ ስለ ሀዘን ለመናገር ትርጉም ያላቸው መንገዶች መፈለግን ይጠይቃል።

የሀዘን ክልል ከባድ ነው። ቃሉ እንኳን ክብደት አለው። ሀዘን ከላቲን, ግራቪስ, ትርጉሙ, ከባድ ነው, ከእሱ የስበት ኃይል እናገኛለን. የዓለምን ክብደት በክብር ተሸክመው በሚሸከሙት ሰዎች ላይ ስላለው ጥራት ለመናገር የስበት ኃይል የሚለውን ቃል እንጠቀማለን። ሀዘናችንን በክብር መሸኘትን ስንማር እንዲሁ ነው።

ፍሪማን ሃውስ፣ ቶተም ሳልሞን በተሰኘው በሚያምር መጽሃፉ ላይ እንዲህ ሲል አጋርቷል፣ “በአንድ ጥንታዊ ቋንቋ፣ ትውስታ የሚለው ቃል አስተዋይ ከሚለው ቃል የተገኘ ሲሆን በሌላኛው ቃል ምስክርን ለመግለጽ ሲሆን በሌላኛው ደግሞ ከስር ስር፣ ሀዘን ማለት ነው። በአእምሮ መመስከር ለጠፋው ማዘን ነው። ያ የሀዘን አላማ እና የነፍስ አላማ ነው።

በዚህ ህይወት ማንም ከመከራ አያመልጥም። ማናችንም ብንሆን ከመጥፋት፣ ከህመም፣ ከህመም እና ከሞት ነፃ አይደለንም። ሆኖም፣ ስለእነዚህ አስፈላጊ ልምምዶች በጣም ትንሽ ግንዛቤ ያለን እንዴት ነው? እንዴት ነው ሀዘንን ከህይወታችን ለመለየት እና በጣም ግልፅ በሆነው ጊዜ ውስጥ መገኘቱን በጭንቀት ብቻ ለመቀበል የሞከርነው? እስጢፋኖስ ሌቪን “የተከታታይ ህመም ድምጽ ቢያሰማ ከባቢ አየር ሁል ጊዜ ይንቀጠቀጣል” በማለት ተናግሯል።

ወደ ጥልቅ ሀዘን እና ስቃይ ውስጥ መግባቱ በተወሰነ ደረጃ ከባድ ሆኖ ይሰማኛል፣ ነገር ግን በሐዘን ቤተመቅደስ ውስጥ ጊዜ ከማሳለፍ ይልቅ የአገሬውን ተወላጅ ነፍስ የመመለስ ጉዟችንን ለመቀጠል ምንም ዓይነት ተስማሚ መንገድ አላውቅም። ከሐዘን ጋር ያለን መጠነኛ መቀራረብ ከሌለ በሕይወታችን ውስጥ ከማንኛውም ስሜት ወይም ልምድ ጋር የመሆን አቅማችን በእጅጉ ይጎዳል።

ይህንን ወደ ጨለማ ውሃ መውረድ ቀላል አይደለም። ሆኖም ይህ የመተላለፊያ መንገድ በተሳካ ሁኔታ ካልተሸጋገረ፣ ከእንዲህ ዓይነቱ መውደቅ ብቻ የሚመጣው ንዴት ይጎድለናል። እዚያ ምን እናገኛለን? ጨለማ፣ አይናችንን እርጥብ ፊታችንን ወደ ጅረት የሚቀይር እርጥበት። የተረሱ ቅድመ አያቶች፣ የጥንት የዛፍና የእንስሳት ቅሪት፣ ቀድሞ መጥተው ወደ መጣንበት የሚመሩን አስከሬን እናገኛለን። ይህ መውረድ እኛ ወደሆንንበት፣ የምድር ፍጡራን መግቢያ ነው።

አራቱ የሀዘን በሮች

በሐዘን ላይ ጥልቅ እምነት አለኝ; ስሜቱ ወደ ነፍስ የሚጠራንበትን መንገድ አይተናል። በእውነቱ፣ የነፍስ ድምጽ ነው፣ የህይወትን በጣም አስቸጋሪ ነገር ግን አስፈላጊ የሆነውን ትምህርት እንድንጋፈጥ የሚጠይቀን፡ ሁሉም ነገር ስጦታ ነው፣ ​​እና ምንም አይቆይም። ይህንን እውነት ለመገንዘብ በሕይወታችን መሠረት ለመኖር በፈቃደኝነት መኖር እና ያለውን ብቻ ለመካድ አለመሞከር ነው። ሀዘን የምንወደውን ሁሉ፣ አዮሴን እንደምናደርገው አምኗል። ምንም ልዩ ሁኔታዎች የሉም። አሁን እርግጥ ነው፣ በወላጆቻችን፣ ወይም በትዳር ጓደኛችን፣ ወይም በልጆቻችን፣ ወይም በጓደኞቻችን፣ ወይም፣ ወይም፣ እና አዎ፣ እውነት ነው በልባችን ውስጥ ፍቅርን እናስቀምጠዋለን በማለት ይህንን ነጥብ ለመከራከር እንፈልጋለን። ይሁን እንጂ ልብ ለዚህ ፍቅር ክፍት ሆኖ እንዲቆይ፣ እነዚህ ሰዎች የእኛን አይቪ የነኩባቸውን መንገዶች በጣፋጭ ለማስታወስ የሚያስችለው ሀዘን ነው። የስሜታዊ ልምዳችንን ስፋት መጭመቅ የምንጀምረው እና ጥልቀት በሌለው መንፈስ የምንኖረው የሀዘንን ወደ አይቪችን መግባት ስንክድ ነው። ይህ የ12ኛው ክፍለ ዘመን ግጥም ስለ ፍቅር አደጋ ይህን ዘላቂ እውነት በሚያምር ሁኔታ ይገልፃል።

ለሞቱት
ኢሌህ እዝቅራህ - እነዚህን እናስታውሳቸዋለን

' የሚያስፈራ ነገር ነው።
ማፍቀር

ምን ሞት ሊነካ ይችላል.
መውደድ ፣ ተስፋ ማድረግ ፣ ማለም ፣
እና አህ, ማጣት.
ለሞኞች ነገር ይህ
ፍቅር፣
ቅዱስ ነገር ግን
ሞት የሚነካውን መውደድ።

ሕይወታችሁ በእኔ ኖሯልና;
ሳቅህ አንዴ አነሳኝ;
ቃልህ ለእኔ ስጦታ ነበር።

ይህንን ለማስታወስ አሳዛኝ ደስታን ያመጣል.

የሰው ነገር ፍቅር ነው ቅዱስ ነገር ነው
ማፍቀር
ምን ሞት ሊነካ ይችላል.

የሮማው ይሁዳ ሃሌቭል ወይም አማኑኤል - 12 ኛው ክፍለ ዘመን

ይህ አስገራሚ ግጥም እኔ እያልኩ ያለሁትን ወደ ዋናው ክፍል ይሄዳል። ሞት የሚነካውን መውደድ ቅዱስ ነገር ነው። ቅዱሱን ለመጠበቅ ግን ተደራሽ እንዲሆን ለማድረግ ቋንቋውንና የሐዘንን ልማዶች በሚገባ ጠንቅቀን ማወቅ አለብን። ካላደረግን ኪሳራችን ወደ ታች የሚጎትተን ትልቅ ሸክም ሆኖ ከህይወት ጣራ በታች እና ወደ ሞት አለም ይጎትተናል።

ሀዘን ለመውደድ እንደደፈርኩ፣ ሌላው ወደ ውስጤ ዋና አካል እንዲገባ እና በልቤ ውስጥ ቤት እንዲያገኝ ፈቅጄያለሁ ይላል። ማርቲን ፕሪችቴል እንዳስታውስ ሀዘን ከማመስገን ጋር ተመሳሳይ ነው። አንድ ሰው ህይወታችንን የነካበትን ጥልቀት የነፍስ መተረክ ነው። መውደድ ማለት የሀዘንን ስርዓት መቀበል ነው።

እ.ኤ.አ. በ 2001 ግንቦች ከተደመሰሱ ከአንድ ወር ባነሰ ጊዜ ውስጥ በኒው ዮርክ ከተማ መሆኔን አስታውሳለሁ ። ልጄ እዚያ ኮሌጅ ሊማር ነበር እና ይህ አሳዛኝ ነገር የተከሰተው ከቤት ርቆ ለመጀመሪያ ጊዜ ባደረገው ጊዜ ብዙም ሳይቆይ ነበር። ከተማዋን ሊያሳየኝ ወደ መሃል ከተማ ወሰደኝ እና ያየሁት ነገር በጥልቅ ነክቶኛል።

በሄድኩበት ቦታ ሁሉ የሐዘን ቤተመቅደሶች ነበሩ፣ አበቦች በጥፋት ውስጥ የሚወዷቸውን Iost ሥዕሎች ያጌጡ ነበሩ። በፓርኮች ውስጥ የሰዎች ክበቦች ነበሩ ፣ አንዳንዶቹ ዝም ፣ ሌሎች ደግሞ እየዘፈኑ ነበር። ነፍስ ይህን ለማድረግ፣ መሰብሰብ እና ማዘን፣ ማልቀስ እና ማልቀስ እና ፈውሱ እንዲጀመር በህመም ማልቀስ መሰረታዊ መስፈርት እንዳላት ግልፅ ነበር። በተወሰነ ደረጃ ኪሳራ ሲገጥመን ይህ መስፈርት እንደሆነ እናውቃለን፣ ነገር ግን በዚህ ኃይለኛ ስሜት እንዴት በምቾት መሄድ እንዳለብን ረስተናል።

የምንወደውን ሰው ወይም ሌላ ነገር ከማጣት ጋር ከተገናኘ ከአይዮስ የተለየ ሁለተኛ መግቢያ በር የምንይዘው ሌላ የሀዘን ቦታ አለ ። ይህ ሀዘን በፍቅር ያልተነኩ ቦታዎች ላይ ይከሰታል. እነዚህ ከደግነት፣ ርህራሄ፣ ሞቅ ያለ ወይም የእንኳን ደህና መጣችሁ ስለ ኖሩ በትክክል በጣም ለስላሳ ቦታዎች ናቸው። እነዚህ በውስጣችን ያሉ ቦታዎች በእፍረት ተጠቅልለው ወደ ሩቅ የህይወታችን ዳርቻ የተባረሩ ናቸው። ብዙውን ጊዜ እነዚህን የራሳችንን ክፍሎች እንጠላቸዋለን, በንቀት እንይዛቸዋለን እና የቀን ብርሃንን አንፈቅድም. እነዚህን የተገለሉ ወንድሞች እና እህቶች ለማንም አናሳይም እና በዚህም እራሳችንን የማህበረሰቡን የፈውስ መዳን እንክዳለን።

እነዚህ ችላ የተባሉ የነፍስ ቦታዎች በተስፋ መቁረጥ ውስጥ ይኖራሉ። ጉድለት እንዳለብን የሚሰማን ነገር፣ እንደ ኪሳራም ያጋጥመናል። የማንነታችን ክፍል ምንም እንኳን ደህና መጣችሁ ከተከለከልን እና በምትኩ ወደ ስደት በተላክን ቁጥር ኪሳራን እንፈጥራለን። ለማንኛውም ኪሳራ ትክክለኛው ምላሽ ሀዘን ነው፣ ነገር ግን ከዋጋው ክበብ ውጭ እንደሆነ ለሚሰማን ነገር ማዘን አንችልም። ያ የእኛ አስቸጋሪ ሁኔታ ነው፣ ​​የሀዘንን መኖር እያወቅን ነው ነገርግን በእውነት ማዘን አንችልም ምክንያቱም ይህ እኛ የማንነታችን ቁራጭ ለቅሶታችን የማይገባ ሆኖ በሰውነታችን ውስጥ ስለምንሰማ ነው። አብዛኛው ሀዘናችን የሚመነጨው በጥቃቅን ተደፍተን ከመኖር፣ ከሌሎች እይታ ተደብቀን በመኖር እና በእንቅስቃሴያችን መሰደዳችንን እናረጋግጣለን።

በሃያዎቹ መጀመሪያ ላይ የምትገኝ አንዲት ወጣት በዋሽንግተን በምናደርገው የሀዘን ስነ ስርዓት ላይ አስታውሳለሁ። ሀዘናችንን ለመቀየር እና እነዚያን ቁርጥራጮች ወደ ለም አፈር ለማዳቀል በሰራንባቸው ሁለት ቀናት ውስጥ፣ ያለማቋረጥ በጸጥታ ለራሷ አለቀሰች። ለተወሰነ ጊዜ አብሬያት ሰራሁ እና የዋጋ ቢስነቷን ምሬት በትንፋሽ እና በእንባ ሰማሁ። የሥርዓተ ሥርዓቱ ጊዜ ሲደርስ ወደ ቤተ መቅደሱ በፍጥነት ሄደች እና ከበሮው ላይ “ከንቱ ነኝ፣ አይበቃኝም” ስትል ሰማኋት እናም ሁሉም በማህበረሰቡ እቃ ውስጥ እያለቀሰች እና አለቀሰች ። በምስክሮች ፊት ከሌሎች ጋር በመሆን ሀዘናቸውን በማፍሰስ እንደ ኮከብ ታበራለች እና ስለእነዚህ ማንነቷ ታሪኮቹ ምን ያህል የተሳሳቱ እንደሆኑ ተገነዘበች።

ሀዘን በልባችን ውስጥ ያሉትን በጣም አስቸጋሪ ቦታዎችን ማለስለስ የሚችል ኃይለኛ ፈቺ ነው። ለራሳችን እና ለእነዚያ የኀፍረት ቦታዎች በእውነት ለማልቀስ፣ የመጀመሪያውን የሚያረጋጋ የፈውስ ውሃ ይጋብዛል። ማዘን በባህሪው ዋጋ እንዳለው ያረጋግጣል። ማልቀስ ይገባኛል፡ ኪሳራዬ ግድ ነው። በሃፍረት ከተሞላ ህይወት ጋር የተገናኘን ሁሉንም ኪሳራዎቼን በእውነት ራሴን እንዳሳዝን ስፈቅድ የመጣውን ጸጋ አሁንም ይሰማኛል። ፔሻ ጌርስቲየር በሀዘን የተከፈተውን የልብ ርህራሄ በሚያምር ሁኔታ ተናገረ።

በመጨረሻም

በመጨረሻ ወደ አዎ መንገዴ ነው።
ገባሁ
የለም ያልኩባቸው ቦታዎች ሁሉ
ወደ ሕይወቴ.
ሁሉም ያልታሰቡ ቁስሎች
ቀይ እና ሐምራዊ ጠባሳዎች
እነዚያ የሂሮግሊፍ ሥቃዮች
በቆዳዬ እና በአጥንቴ ውስጥ ተቀርጾ,
እነዚያ ኮድ የተደረገባቸው መልዕክቶች
ያ አወረደኝ።
የተሳሳተ ጎዳና
እንደገና።
የት እንዳገኛቸው፣
የድሮ ቁስሎች
የድሮው የተሳሳተ አቅጣጫ ፣
እና አነሳቸዋለሁ
አንድ በ አንድ
ወደ ልቤ ቅርብ
እኔም እላለሁ።
ቅዱስ
ቅዱስ
ቅዱስ

ሦስተኛው የሐዘን በር የሚመጣው በዙሪያችን ያለውን ዓለም ኪሳራ በመመዝገብ ነው። በየእለቱ የዝርያዎች፣ መኖሪያዎች፣ ባህሎች መቀነስ፣ ይህን አውቀንም ሆነ ሳናውቅ በስነ ልቦናችን ውስጥ ይስተዋላል። የምንሸከመው አብዛኛው ሀዘን የግል ሳይሆን የጋራ የጋራ ነው። በመንገድ ላይ መራመድ እና የመኖሪያ ቤት እጦት የጋራ ሀዘን ወይም አሳዛኝ የኢኮኖሚ እብደት ስሜት ሊሰማ አይችልም. የአለምን ሀዘን ለመካድ ያለንን ሁሉ ያስፈልጋል። ፓብሎ ኔሩዳ፡ “ምድርን አውቃታለሁ፣ እናም አዝኛለሁ” አለ። ባደረግናቸው የሐዘን ሥነ-ሥርዓቶች ሁሉ ማለት ይቻላል ሰዎች ከሥርዓተ ሥርዓቱ በኋላ ይካፈላሉ ፣ ለምድር ከዚህ በፊት የማያውቁት ከባድ ሀዘን ተሰምቷቸዋል። በሀዘን በሮች መሄድ ወደ የአለም ታላቅ ሀዘን ክፍል ውስጥ ያስገባዎታል። ኑኃሚን ናይ በግጥሟ ደግነት እንዲህ ስትል በጣም በሚያምር ሁኔታ ትናገራለች፣ "ደግነትን ከማወቃችሁ በፊት/እንደ ጥልቅ ነገር፣ /ሀዘንን/ እንደሌላው ጥልቅ ነገር ማወቅ አለቦት።/ በሀዘን መነሳት አለቦት።/ መናገር አለቦት። ድምጽህ/የሀዘኑን ሁሉ ክር እስክትይዝ ድረስ/ እና የጨርቁን መጠን እስክታይ ድረስ። ጨርቁ በጣም ትልቅ ነው. እዚያ ሁላችንም የጋራ የሆነውን የኪሳራ ጽዋ እንካፈላለን እናም በዚያ ቦታ እርስ በርስ ጥልቅ ዝምድና እናገኛለን። ያ የሐዘን ሥነ-ሥርዓት ነው ፣ የቅዱሳን ታላቅ እና የማይለወጥ ሥነ-ምህዳር እንደገና የአገሬው ተወላጅ ነፍስ ሁል ጊዜ የሚያውቀውን ያሳየናል ። እኛ ከምድር ነን።

በየአመቱ በምናደርገው አንድ የአምልኮ ሥርዓት፣ አለምን ማደስ፣ የምድርን ፍላጎት በጋራ የምንሰጥበት እና የምንሞላበት፣ በዓለማችን ውስጥ ላሉ አዮሴሶች በነፍሳችን ውስጥ የተያዘውን ጥልቅ ሀዘን አየሁ። የአምልኮ ሥርዓቱ ለሦስት ቀናት የሚቆይ ሲሆን ከዓለም የሚወጡትን ሁሉ እውቅና ለመስጠት በቀብር ሥነ ሥርዓት እንጀምራለን. የቀብር ቦታ እንሠራለን ከዚያም አብረን ሰይመን ያጣነውን እሳቱ ላይ እናስቀምጠዋለን። ይህን ሥርዓት ለመጀመሪያ ጊዜ ባደረግንበት ወቅት ከበሮ ለመምታት እና ለሌሎች ቦታ ለመያዝ አቅጄ ነበር። ወደ ቅዱሳን ጥሪ አደረግሁ እና የመጨረሻው ቃል ከአፌ ሲወጣ ለአለም ባለኝ ሀዘን ክብደት ተንበረከኩኝ። ለእያንዳንዱ ለተሰየመው ኪሳራ አለቀስኩ እና አለቀስኩ እናም እያንዳንዱ ኪሳራ በነፍሴ እንደተመዘገበ በሰውነቴ አውቅ ነበር ምንም እንኳን አውቄው አላውቅም። ለአራት ሰዓታት ያህል ይህንን ቦታ አብረን ተካፍለናል እና ከዚያ በዓለማችን ላይ ያለውን ከባድ ኪሳራ አምነን በጸጥታ ጨርሰናል።

አንድ ተጨማሪ የሐዘን በር አለ ፣ አንድ ለመሰየም አስቸጋሪ ቢሆንም በእያንዳንዳችን ህይወታችን ውስጥ በጣም ይገኛል። ይህ ወደ ሀዘን መግባቱ እኛ ልንገነዘበው እንኳን የማናውቀውን የኪሳራ ከበስተጀርባ ማሚቶ ያስተላልፋል። በአካላዊ እና በአእምሮአዊ ህይወታችን ውስጥ ስለሚጠበቁ ነገሮች ቀደም ብዬ ጽፌ ነበር። የተወሰነ የእንኳን ደህና መጣችሁ፣ የመተጫጨት፣ የመዳሰስ፣ የማሰላሰል ጥራትን ጠብቀን ነበር፣ ባጭሩ፣ የጥንት ቅድመ አያቶቻችን ያጋጠሙትን ማለትም መንደሩን እንጠብቃለን። ከምድር ጋር የበለጸገ እና ስሜታዊ ግንኙነት፣ የጋራ የአምልኮ ሥርዓቶች፣ ሀዘን እና ፈውስ ከቅዱሱ ጋር እንድንገናኝ የሚያደርጉን እንጠብቅ ነበር። የእነዚህ መስፈርቶች አለመኖር ያሳስበናል እና እንደ ህመም ይሰማናል ፣ ሀዘን እንደ ጭጋግ በላያችን ላይ ያርፋል።

እነዚህን ገጠመኞች ማጣት እንኳን እንዴት እናውቃለን? የሚለውን ጥያቄ እንዴት እንደምመልስ አላውቅም። እኔ የማውቀው ለአንድ ግለሰብ ሲሰጥ ብዙውን ጊዜ የሚያስከትለው ውጤት ሀዘንን ይጨምራል; አንዳንድ የእውቅና ማዕበል ከፍ ይላል እናም ያለዚህ በህይወቴ ሁሉ እንደኖርኩ ግንዛቤው ወጣ። ይህ ግንዛቤ ሀዘንን ያስከትላል። ይህንን ደጋግሜ አይቻለሁ።

አንድ የ25 ልጅ ወጣት በቅርቡ በአንድ የወንዶች ስብሰባ ላይ ተካፍሏል። በብዙ ስልቶች የመከራውን እና ስቃዩን መንገድ በሚሸፍነው የወጣትነት ጀግንነት ተሞልቶ መጣ። በእነዚህ የድካም ዘይቤዎች ስር የቆየው የመታየት፣ የመታወቅ እና የመቀበያ ርሃቡ ነው፣ ከሰዎቹ በአንዱ ወንድም ተብሎ ሲጠራ እጅግ በጣም የሚያሳዝን እንባ አለቀሰ። በሌላ ሰው የተነገረውን ቃል መስማት ይችል ዘንድ ወደ ገዳም ለመቀላቀል እንዳሰበ በኋላ አጋርቷል።

አብረን በነበረን ጊዜ የሀዘን ሥነ ሥርዓት አደረግን። እዚያ ያለው እያንዳንዱ ሰው, ከዚህ ወጣት በስተቀር, ይህን የአምልኮ ሥርዓት ከዚህ በፊት አጋጥሞታል. እነዚህ ሰዎች በጭንቀት ተንበርክከው ሲወድቁ አይቶ ሰበረው። አለቀሰ እና አለቀሰ፣ በጉልበቱ ወድቆ ከዚያም ቀስ ብሎ ከሀዘን መቅደሱ የተመለሱ ሰዎችን መቀበል ጀመረ እና በመንደሩ ውስጥ ያለው ቦታ ሲጠናከር ተሰማው። ቤት ነበር። በኋላ በሹክሹክታ፣ “በሕይወቴ ሙሉ ይህንን ስጠብቀው ነበር” አለኝ።

ይህ ክበብ እንደሚያስፈልገው ተገነዘበ; ነፍሱ ዘፈኑን፣ ግጥሙን፣ መነካቱን ትፈልጋለች። እነዚህ የመጀመሪያ ደረጃ እርካታዎች እያንዳንዱ አካል ወደነበረበት ለመመለስ ረድተውታል። በአዲስ ሕይወት ውስጥ ጅምር ነበረው።

የፍርሀት ንግግሮች የአየር መተላለፊያ መንገዶችን በሚያሟሉበት በእነዚህ ጊዜያት ሀዘን እንደ መፍትሄ የመጠቀም ችሎታ ወሳኝ ነው። ልብን ወደ አለም ለመዝጋት እና ለመተው ፈተናን ለመቋቋም አስቸጋሪ ነው. እንግዲህ ምን አለ? ነገሮች እየሄዱበት ባለው መንገድ ጭንቀታችን እና ቁጣችን ምን ሆነ? ብዙ ጊዜ ከቴሌቭዥን እስከ መገበያየት ወደ ስራ መጨናነቅ ሀዘኖቻችንን በማንኛውም አይነት ትኩረት የሚከፋፍሉ ነገሮችን በመሸፈን ደንዝዘናል። የእለት ተእለት የሞት እና የመጥፋት መግለጫዎች እጅግ በጣም ብዙ ናቸው፣ እና ልብ፣ አንዳቸውንም ማዋረድ ያልቻለው፣ ወደ መገለል ይሄዳል፡ እናም በጥበብ። የማህበረሰቡ ጥበቃ ከሌለ ሀዘንን ሙሉ በሙሉ ሊፈታ አይችልም, ከላይ ያሉት የወጣቷ እና የወጣቱ ታሪኮች ከሀዘን መለቀቅ ጋር የተያያዘ አስፈላጊ ትምህርት ያሳያሉ.

የተሸከምንበትን ሀዘን ሙሉ በሙሉ ለመልቀቅ ሁለት ነገሮች ያስፈልጋሉ፡ ማሰር እና መልቀቅ። እውነተኛ ማህበረሰብ በሌለበት ጊዜ ኮንቴይነሩ የትም አይገኝም እና በነባሪነት እቃው እንሆናለን እና የተሸከምንበትን ሀዘን ሙሉ በሙሉ ወደምንለቅበት ቦታ መውደቅ አንችልም። በዚህ ሁኔታ ሀዘናችንን እንደገና እንጠቀማለን፣ ወደ ውስጥ እንገባለን እና ከዚያም ሳይለቀቅ ወደ ሰውነታችን እንመለሳለን። ሐዘን ፈጽሞ የግል ሆኖ አያውቅም; ሁሌም የጋራ ነው። እኛ ይህን እያደረግን መሆናችንን ሳናውቅ ወደ ሀዘን ቅዱስ ስፍራ እንድንወድቅ ብዙ ጊዜ ሌሎቹን እየጠበቅን ነው።

በውስጣችን ያሉ የደነደነ ቦታዎችን ማርጠብ፣ እንደገና እንዲከፍቱ እና እኛን ከአለም ጋር ያለንን ዝምድና እንድንሰማ የሚያደርገን ሀዘን፣ ሀዘናችን ነው። ይህ ጥልቅ እንቅስቃሴ ነው፣ የነፍስ እንቅስቃሴ በእውነቱ ከአለም እንባ ጋር እንድንገናኝ የሚያበረታታ ነው። ሀዘን የልብን ጠርዞች ታዛዥ፣ተለዋዋጭ፣ፈሳሽ እና ክፍት አድርጎ ለአለም ክፍት ማድረግ የሚችል ነው እናም በዚህ መልኩ ልንወስድ ለምንፈልገው ማንኛውም አይነት እንቅስቃሴ ጠንካራ ድጋፍ ይሆናል።

በጠንካራ ሮክ መግፋት

ይሁን እንጂ ብዙዎቻችን ወደ ሀዘን ስንቀርብ ፈተናዎች ያጋጥሙናል። ምናልባትም በጣም የታወቀው መሰናክል, የምንኖረው በጠፍጣፋ መስመር ባህል ውስጥ ነው, ይህም ከስሜትን ጥልቅነት ያስወግዳል. ስለዚህ፣ በነፍሳችን ውስጥ የሚንቀጠቀጡ ስሜቶች ሀዘን እዚያ ሲጨናነቅ፣ አልፎ አልፎ እንደ የሀዘን ስነ ስርዓት ያሉ አዎንታዊ አገላለጾችን አያገኙም። የኛ ሃያ አራት ሰአት የእለት ባህላችን የሐዘንን መገኘት ከበስተጀርባው እንዲርቅ ያደርገዋል። ሪልከ ከመቶ አመት በፊት በፃፈው ልብ የሚነካ የሀዘን ግጥሙ ላይ እንዳለው

በጠንካራ ድንጋይ ውስጥ እየገፋሁ ሊሆን ይችላል
በድንጋይ መሰል ንብርብሮች ፣ ማዕድን እንደሚዋሽ ፣ ብቻውን;
እኔ በጣም ሩቅ ነኝ ፣ ምንም መንገድ አላየሁም ፣
እና ምንም ቦታ የለም: ሁሉም ነገር ወደ ፊቴ ቅርብ ነው,
እና ወደ ፊቴ የቀረበ ነገር ሁሉ ድንጋይ ነው.
በሀዘን ውስጥ ገና ብዙ እውቀት የለኝም -
ስለዚህ ይህ ግዙፍ ጨለማ ትንሽ ያደርገኛል።
አንተ ጌታ ሁን፡ ራስህን አጥብቀህ ግባ፡ ያኔ ታላቅ ለውጥህ በእኔ ላይ ይደርሳል።
ታላቅ የኀዘን ጩኸቴም ይደርስብሃል።

በመካከለኛው ክፍለ ዘመን ብዙም አልተለወጠም። አሁንም በሀዘን ውስጥ ብዙ እውቀት የለንም።

የጋራ ስሜታዊ ህይወታችንን መካዳችን ለተለያዩ ችግሮች እና ምልክቶች አስተዋጽዖ አድርጓል። ብዙውን ጊዜ የመንፈስ ጭንቀት ተብሎ የሚታወቀው ዝቅተኛ-ደረጃ ሥር የሰደደ ሀዘን በአእምሮ ውስጥ ተቆልፎ በሁሉም የኀፍረት እና የተስፋ መቁረጥ ረዳት ንጥረ ነገሮች የተሞላ ነው። ማርቲን ፕርቸቴል ይህንን “ግራጫ ሰማይ” ባህል ይለዋል፣ እኛ ደስተኛ ህይወት መኖርን አንመርጥም ፣ በአለም አስደናቂ ፣ በዕለት ተዕለት ህልውና ውበት የተሞላ ወይም ከማይቀረው ኪሳራ ጋር የሚመጣውን ሀዘን በደስታ እንቀበላለን ። በዚህ ጊዜያችንን እያሳለፍን ነው። ይህ ወደ ጥልቁ ለመግባት ፈቃደኛ አለመሆናችን ለብዙዎቻችን የሚታየውን የአድማስ አድማስ ቀንሶታል፣ በዓለም ደስታ እና ሀዘን ውስጥ ያለንን ግለት ተሳትፎ ደብዝዟል።

በነፃነት እና ያለገደብ የሐዘን መግለጫን የሚደብቁ ሌሎች ነገሮች በሥራ ላይ አሉ። በምዕራባዊው ፕስሂ ውስጥ በግል ህመም እሳቤ እንዴት እንደምንድን ቀደም ብዬ ጽፌ ነበር። ይህ ንጥረ ነገር በሀዘናችን ላይ መቆለፊያን እንድንጠብቅ ያደርገናል, በነፍሳችን ውስጥ በጣም ትንሽ ወደሆነው የተደበቀ ቦታ እንይዛለን. በብቸኝነት ውስጥ፣ በስሜት ወሳኝ ሆኖ ለመቆየት የምንፈልገውን ነገር ተነፈገን፡ ማህበረሰብ፣ ስነ ስርዓት፣ ተፈጥሮ፣ ኮምፓስ፣ ነጸብራቅ፣ ውበት እና ፍቅር። የግል ህመም የግለሰባዊነት ውርስ ነው። በዚህ ጠባብ ታሪክ ውስጥ ነፍስ ታስራለች እና ከምድር ጋር ያለውን ዝምድና ወደሚያፈርስ ልቦለድ ውስጥ ትገባለች፣ ስሜት ቀስቃሽ እውነታ እና እልፍ እልፍ ድንቆች። ይህ ራሱ ለብዙዎቻችን የሀዘን ምንጭ ነው።

ሀዘንን የምንጠላበት ሌላው ገጽታ ፍርሃት ነው። እንደ ቴራፒስት በልምዴ በመቶዎች ለሚቆጠሩ ጊዜያት ሰዎች ወደ ሀዘን ጉድጓድ ውስጥ መውደቅ ምን ያህል እንደሚፈሩ ሰምቻለሁ። ብዙ ጊዜ የሚሰጠው አስተያየት “እዚያ ከሄድኩ አልመለስም” የሚለው ነው። ይህን ስናገር ራሴን ያገኘሁት ነገር በጣም የሚገርም ነበር። “እዚያ ካልሄድክ ፈጽሞ አትመለስም። ይህንን ዋና ስሜት መተው በጣም ውድ ዋጋ አስከፍሎናል፣ ላይ ላዩን ወደምንኖርበት ምድር ገፋን እና የጎደለ ነገርን የሚያቃጥል ህመም ይሰማናል። ሀዘን እና ሀዘን.

ምናልባትም በጣም ጉልህ የሆነው እንቅፋት ሀዘንን ለመልቀቅ የጋራ ልምዶች አለመኖር ነው. ከአብዛኞቹ ባህላዊ ባህሎች በተለየ መልኩ ሀዘን በህብረተሰቡ ውስጥ መደበኛ እንግዳ ከሆነ፣ ሀዘንን ጨፍነን እና አንጀትን ከሚሰብር እና ልብ ከሚሰብር ክስተት ልናጸዳው ችለናል።

በቀብር ሥነ ሥርዓቱ ላይ ተገኝተህ ዝግጅቱ ምን ያህል ጠፍጣፋ እንደነበር መስክሩ።

ሀዘን ሁል ጊዜ የጋራ ነው እና ሁል ጊዜም ከቅዱሱ ጋር የተያያዘ ነው። ሥርዓተ-አምልኮ የሐዘንን መሠረት የምንሠራበት እና የምንሠራበት መንገድ ነው ፣ እንዲንቀሳቀስ እና እንዲለወጥ እና በመጨረሻም በነፍስ ውስጥ አዲሱን ቅርፅ እንዲይዝ ያስችለናል ፣ ይህም በነፍሳችን ውስጥ ለዘለአለም የምንይዘው ቦታ ጥልቅ እውቅና ነው። ጠፋ።

ዊልያም ብሌክ “ሀዘኑ በጨመረ ቁጥር ደስታው ይበልጣል” በማለት ሀዘናችንን ወደ ግዞት ስንልክ ህይወታችንን በደስታ እጦት እንኮንነዋለን።ይህ ግራጫ ሰማይ መኖር ለነፍስ አይታገስም። በዚህ ጉዳይ ላይ አንድ ነገር ያድርጉ ፣ ግን ምላሽ ለመስጠት ትርጉም ያላቸው እርምጃዎች በሌሉበት ወይም ወደ ሀዘን ቦታ ራቁታቸውን ከመግባቱ ሽብር ፣ ይልቅ ወደ ማዘናጊያ ፣ ሱስ ወይም ሰመመን እንሸጋገራለን አፍሪካን በመጎብኘት አንዲት ሴት እንዳለች ተናግሬአለሁ። ብዙ ደስታ የሰጠችው ምላሽ “ብዙ ስለማለቅስ ነው” በሚለው አስተያየት አስደንግጦኛል። በጣም አሜሪካዊ ያልሆነ ስሜት ነበር። “ብዙ ስለገዛሁ ወይም ብዙ ስለምሰራ ወይም ራሴን ስለምጠመድ ነው” የሚል አልነበረም። ብሌክ በቡርኪናፋሶ ነበር፣ ሀዘንና ደስታ ጎን ለጎን እነዚህን ሁለት እውነቶች መሸከም የምንችልበት የአዋቂ ሰው መለያ ነው። አስደናቂ ፣ አስደናቂ ፣ የማይነፃፀር። ወይ እውነትን መካድ በአንዳንድ ሃሳባዊ ቅዠቶች ወይም በስቃይ ክብደት መሰባበር ነው፣ ሁለቱም እውነት ናቸው እና የሰውን ልጅነት ሙሉ በሙሉ ለማካተት ከሁለቱም ጋር መተዋወቅን ይጠይቃል .

የሐዘን ቅዱስ ሥራ

ወደ ሀዘን ወደ ቤት መምጣት የተቀደሰ ስራ ነው፣ የአገሬው ተወላጅ ነፍስ የምታውቀውን እና መንፈሳዊ ወጎች የሚያስተምሩትን የሚያረጋግጥ ሀይለኛ ልምምድ እርስ በርሳችን የተገናኘን ነን። እጣ ፈንታችን ሚስጥራዊ በሆነ ግን ሊታወቅ በሚችል መንገድ የተሳሰሩ ናቸው። ሐዘን ይህ የዝምድና ጥልቀት በየቀኑ የሚጠቃባቸውን በርካታ መንገዶች ይመዘግባል። ርህራሄያችን ፈጣን የሆነበት ፣የጋራ ስቃያችን የሚታወቅበት ማእከላዊ መንገድ ስለሆነ በማንኛውም የሰላም ማስፈን ተግባር ውስጥ ሀዘን ዋና አካል ይሆናል።

ሀዘን የበሰሉ ወንዶች እና ሴቶች ስራ ነው። ይህን ስሜት ምንጭ እና ለታጋይ ዓለማችን መመለስ የእኛ ኃላፊነት ነው። የሀዘን ስጦታ የህይወት ማረጋገጫ እና ከአለም ጋር ያለን ቅርርብ ነው። ለሞት በሚዳርግ ባህል ውስጥ ተጎጂ መሆን አደገኛ ነው ነገር ግን በሀዘናችን ኃይል ለመመስከር ፈቃደኛ ካልሆንን በህብረተሰባችን ላይ የሚደርሰውን የደም መፍሰስ፣ የስነ-ምህዳርን ትርጉም የለሽ ውድመት ወይም መሰረታዊ አምባገነንነትን ማስቆም አንችልም። ነጠላነት ያለው ሕልውና. እያንዳንዳቸው እነዚህ እንቅስቃሴዎች የገበያ ማዕከሎች እና የሳይበር ቦታዎች የእለት እንጀራችን የሆኑበት እና ስሜታዊ ህይወታችን የሚቀንስበት ወደ በረሃው ምድር ጫፍ እንድንጠጋ ያደርገናል። ይልቁንም ሀዘን ልብን ያነሳሳል, በእርግጥም የነፍስ ህያው መዝሙር ነው.

ሀዘን እንደተባለው ኃይለኛ የጥልቅ እንቅስቃሴ አይነት ነው። የዓለምን እንባ የመጠጣትን ኃላፊነት ብንቃወም ወይም ቸል ብንል ጉዳቷና ሞቷ የመረጃ ተቀባይ ለመሆን በተዘጋጁት ሰዎች መመዝገብ ያቆማል። እነዚህን ኪሳራዎች መሰማት እና ማዘን የእኛ ስራ ነው። የእርጥበት መሬቶች መጥፋት፣ የደን ስርአቶች ውድመት፣ የዓሣ ነባሪዎች መበስበስ፣ ለስላሳ መሸርሸር እና የመሳሰሉትን በግልፅ ማዘን የእኛ ስራ ነው። የኪሳራውን ብዛት እናውቃለን ነገርግን ለዚህ ለዓለማችን ባዶነት ምላሻችንን ቸል ብለናል። በሁሉም የሀገራችን ክፍሎች የሐዘን ሥነ ሥርዓቶችን ማየት እና መሳተፍ አለብን። በአህጉሪቱ ውስጥ ድምጻችን እና እንባችን ምን ያህል እንደሚሰማ አስቡት። ተኩላዎቹ እና ተኩላዎች ከእኛ ጋር እንደሚጮሁ አምናለሁ ፣ ክሬኖቹ ፣ እንቁላሎች እና ጉጉቶች ይጮኻሉ ፣ ዊሎውዎቹ ወደ መሬት ይጠጋሉ እና በአንድ ላይ ታላቁ ለውጥ በእኛ ላይ ሊደርስ ይችላል እናም የእኛ ታላቅ የሀዘን ጩኸት ከዚህ በላይ ባሉት ዓለማት ላይ ሊከሰት ይችላል። ሪልክ በሀዘን ውስጥ ያለውን ጥልቅ ጥበብ ተገነዘበ። እኛ ደግሞ በዚህ ጥቁር አረንጓዴ አረንጓዴ ውስጥ ያለውን ይህንን የጸጋ ቦታ እንወቅ።

ዱዪኖ ኤሌጂስ (አሥረኛው ኤሌጂ)፣ በሬነር ማሪያ ሪልኬ

አንድ ቀን፣ በመጨረሻ ከአመጽ ግንዛቤ እየወጣን፣
እልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልልል.
በግልጽ ከተመታ የልቤ መዶሻዎች አንዱ እንኳን አይሁን
በዝግታ ፣ በጥርጣሬ ምክንያት ድምጽ ማሰማት አለመቻል ፣
ወይም የተሰበረ ሕብረቁምፊ. በደስታ የሚፈስ ፊቴ ይሁን
የበለጠ ብሩህ ያድርገኝ; የተደበቀ ልቅሶዬ ይነሣ
እና ያብባል. ያኔ ምን ያህል ውድ ትሆናላችሁ፣ እናንተ ሌሊቶች
የጭንቀት ስሜት. አንቺን ለመቀበል ለምን በጥልቅ አልተንበረከኩም?
የማትጽናኑ እህቶች፣ እና እጅ ሰጥቼ ራሴን አጣ
በተፈታ ጸጉርዎ ውስጥ. ስቃያችንን እንዴት እናባክናለን.
ወደ መራራ ቆይታ እንዴት እንደምናያቸው
መጨረሻ እንዳላቸው ለማየት. ምንም እንኳን እነሱ በእውነት ናቸው
ለክረምቱ የማይበገር ቅጠሎቻችን፣ ጨለማው አረንጓዴ፣
የእኛ ወቅት በውስጣችን -- ፣ አንድ ወቅት ብቻ አይደለም
በጊዜ --, ግን ቦታ እና ሰፈራ, መሰረት እና አፈር ናቸው
እና ቤት.