Συλλογική Διάσωση

Θυμάμαι ένα άτομο που έγινε πράκτορας του φωτισμού για μένα. Σπούδασε στο ίδιο ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με εμένα, και ήταν μερικές παρτίδες μικρότερος μου.

Κάποτε, όταν συμβουλευόμουν την εταιρεία που δούλευε, περπατούσαμε κάπου σε μια πόλη. Ξαφνικά, ο δυνατός ήχος ενός μεταλλικού τρακαρίσματος και ενός οχήματος που ούρλιαζε μέχρι να σταματήσει μας τρόμαξε. Γυρίσαμε και είδαμε ότι ένα βαρύ όχημα είχε χτυπήσει ένα μικρό αυτοκίνητο και έφευγε με ταχύτητα. Το μικρό αυτοκίνητο έκανε ακόμα κύκλους. Ήμουν ριζωμένη στο έδαφος, εν μέρει από σοκ και εν μέρει από φόβο, αλλά αυτό το νεαρό αγόρι έτρεξε προς το μικρό αυτοκίνητο φωνάζοντας ότι πρέπει να βγάλουμε αμέσως έξω τους επιβάτες του χτυπημένου αυτοκινήτου, μήπως το όχημα πάρει φωτιά λόγω πρόσκρουσης.

Ήταν τέτοια η δύναμη εκείνης της κλήσης που τον ακολούθησα τρέχοντας. Με τη χάρη του Παντοδύναμου, μπορούσαμε να ανοίξουμε την πόρτα του αυτοκινήτου και να τραβήξουμε έξω και τους δύο ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα. Ο οδηγός χτυπήθηκε περισσότερο -- έπαθε σοκ, αιμορραγούσε, αλλά ήταν ζωντανός. Τον απομακρύναμε από το όχημα, τον καθίσαμε, του δώσαμε νερό και το αγόρι χρησιμοποίησε το μαντήλι του για να καλύψει την πληγή του μέχρι να φτάσει το ασθενοφόρο.

Ποτέ δεν είχα συμμετάσχει σε μια προσπάθεια "διάσωσης" αυτού του είδους μέχρι τότε, και είμαι 100% σίγουρος ότι, αν ήμουν μόνος εκείνη την ημέρα, θα είχα απλώς σταθεί και κοίταζα με συμπάθεια, και δεν θα έκανα τίποτα από το είδος που κατέληξε να κάνει με εκείνον τον νεαρό άνδρα να πρωτοστατεί.

Δεν το μοιράστηκα ποτέ αυτό μαζί του, αλλά είναι ο διαφωτιστικός μου πράκτορας, και αναπολώ την πράξη του στο μυαλό μου κάθε φορά που φοβάμαι (ή διστάζω) να βοηθήσω οποιονδήποτε υποφέρει ή έχει ανάγκη, ειδικά σε δημόσιο χώρο.

«Τι θα έκανε η αγάπη;» Έχω κάνει αυτό το μάντρα μου που με βοηθά να συντονιστώ στις διασυνδέσεις μας και όχι στη χωρικότητα.