สองบทกวี

ฉันอยากจะร้องไห้

ฉันอยากจะร้องไห้
อย่างน้อยก็นิดหน่อย
แต่ละวันต้องจดจำ
ฉันเป็นมนุษย์และ
ชุมชนแห่งโลก
หัวใจแตกสลาย
คือหัวใจของฉัน--

แล้วก็เป็นอัมพาตหมด
ความสิ้นหวังถูกชะล้างไป
ในขณะร้องไห้ของฉัน
ถามว่ามีการกระทำอะไร
แห่งการรักษาและความเมตตา
โลกที่แตกสลายของเรา
ชุมชนเรียกร้องให้
จากฉันวันนี้.

ความสุขเล็กๆ น้อยๆ

อะไรก็ตามที่เป็น
บนโลกอันศักดิ์สิทธิ์และบาดเจ็บแห่งนี้
ที่ทำให้จิตใจคุณหนักใจ
ถือมันเบาๆ

อย่าปฏิเสธ
หรือลดมันลง--
ความอกหัก ความทุกข์ ความโกรธ
เมื่อฝังไว้ก็จะกลายเป็นพิษ

ยอมรับมัน
ในแสงแห่งการรักษาของความรัก;
ถือมันเบาๆ

ชีวิตของเรานั้นเป็น
สร้างมาเพื่อความสุข

คำเชิญแรกของเรา
และสุดท้ายของเรา
คือการบอกว่า ใช่!

ดังนั้นเรามาใช้ชีวิตกัน
ชีวิตนี้และชีวิตหน้า
และต่อไปและต่อไป

ร่วมส่งความสุขความยินดี
กลมกลืน ใช่
สู่ท่วงทำนองแห่งจักรวาล
ของความรักที่รักษา
ไหลผ่านไปทั่ว