Sister Marilyn: Etorri eta ikustera

Duela urte asko eta asko, 18 urte nituenean eta lehen aldiz komentuan sartu nintzenean, nire bihotza irakasle eta matematikari izatera jarrita nuen eta guzti. Gure bizitza oso egituratua zegoen 5:00etatik 22:00etara, egunero, igandean izan ezik arratsaldea libre genuen.

Lehen urte hartan, beste moja hasiberrietako batek berarekin San Frantziskora joateko gonbita egin zidan osaba bisitatzera. Irakurtzen ari nintzen liburutik begiratu nuen eta esan nuen: "Ez, ez dut hori egin nahi". Ez nuen bere osaba ezagutzen eta ia ez nuen ezagutzen. Beraz, nire liburua irakurtzera itzuli nintzen.

Hurrengo egunean, gu trebatzeaz eta tutoreaz arduratzen zen zuzendari hasiberriak bere bulegora deitu ninduen eta gertaera hau kontatu zidan.

Esan zuen: "Egia al da beste ahizpa batekin norbait bisitatzera joateko gonbidapenari uko egin diozula?"

Esan nion: "Bai. Ondo".

Gauza batzuk esan zituen, hemen errepikatuko ez ditudanak :), nola irekiago eta blai izaten ikasi behar izan nuen, Nire erantzuna nire xalotasun eta (orain esango nuke) ergelkeria osoan, zuzen begiratu nion eta esan zuen: "Baina arreba, giza harremanak ez dira benetan nire eremua".

Bere aurpegiko shocka! Harrigarria da ez ninduela komentutik bota eta etxera bidali. :)

Baina horrela bizi nintzen. Nire buruan bizi nintzen. Irakurtzea gustatzen zitzaidan. Konpetentea nintzen, ziur nengoen, kontrolpean nengoela sentitu nuen (eta, gutxi gorabehera, banuen) irakaskuntzan sartu nintzenean. Eta beti sentitu nuen Jainkoaren hurbiltasuna. Baina, nolabait, ez zen inoiz beste pertsona batzuetara itzuli -- gaur egun ezagutzen dudan lotura hori izugarri zentrala dela.

Konexio hori errefuxiatuekin nuen harremanaren ondorioz hasi zitzaidan argitzen.

Egun batean, Hego Sudanekoa zen apezpiku bat ezagutu nuen. [Bera] afrikar beltza zen, oso gizon xume ederra. Afrikako Ama Teresa deitzen diot. Iaz hil zen.

Hego Sudango gerraz kontatzen ari zen eta nola errefuxiatuak bizi zituen bere etxean eta bere patioan kraterrak bonbardatzen zituen, Sudan iparraldeak bonbardatzen zuelako bakegilea izateagatik eta hori guztia.

Nire berehalako erantzuna izan zen (ez nekien bere izena), "Gotzaina", esan nion. — Nahiago nuke zure herriaren sufrimenduaz gehiago jakitea.

Begiratu zidan eta esan zidan: "Zatoz eta ikusi".

Zatoz eta ikusi.

Eta hala egin nuen.

Eskritura Santuak -- Kristau Eskriturak eta Hebrear Eskritura -- komentuan entrenatzen ari nintzela ikasi genuen, eta hori da Jesusek Joanen Ebanjelioan esaten duen lehen hitza, lehen esaldia. Bi gizon hurbildu zaizkio eta esaten diote: "Maisu, non bizi zara?"

Eta esaten du: "Zatoz eta ikusi".

Beraz, Gotzainak hori esan zidanean, esan nuen: 'O, ezin diot horri ezetz esan'.

Badakizu, etorri eta ikusi. Eta hemezortzi urte nituela ez nuen pentsatzen eta esan nion: "Ez, ez dut zure osaba ikustera joan nahi".

Ordurako, irekitasun bat nuen, errefuxiatuekin lan egiteagatik, etorri nahi nuena. Eta horrela joan nintzen eta ikusi nuen.

Hasiberri nintzela izandako gertakari hura, eta gero urte asko geroago Gotzain horrekin izandako inflexio-puntu hura, ServiceSpace-ren bitartez itzuli zitzaidan. [Fundatzaileak] Nipun-ek era transakzionalaren eta eraldatzaileen edo harremanen izateko moduen arteko aldea azaldu zigunean, harrituta konturatu nintzen nire bizitza zein transakzionala izan zen. Eta nolako zorra nengoen errefuxiatuekin erlazionalagoa ikusten laguntzeagatik.

Joanen Ebanjelioko lerro horretara itzultzeko, pentsatu zure bizitzan. Zenbat aldiz hurbildu zaizu norbait, bilera batean edo beste nonbait, eta esan dizu: "Aizu, non bizi zara?"

Beti ematen dut erantzuna: "San Frantzisko badian bizi naiz".

Zer gertatuko da Jesusen antzera gehiago erantzun eta esango banu: "Beno, zatoz eta ikusi" nire bizitzara jende gehiago gonbidatuz, informazioa trukatu beharrean?

"San Frantziskon bizi naiz, non bizi zara?" «Indian bizi naiz». Hori transakzionala besterik ez da. Eta horrela askoz erosoagoa da, ez baitago arriskurik. Ezta? Ez dago arriskurik.

Ahal bagenitu -- ahal banu- informazio gehiago gonbidapenetara joan beharrean, zenbateraino zabalagoa eta aberasgarriagoa izango litzateke nire bizitza? Jende gehiago egongo zelako bertan -- etortzeko gonbidapena onartu zuen edonork, eta horrek benetan esan nahi du: "Zatoz nirekin egon. Ikusi non bizi naizen. Ikusi nola bizi naizen".

Horixe zen Jesusek lehen bi ikasle haiei gonbidatzen ziena.

Esan zezakeen: "Oi Nazareten bizi naiz. Arotz familia batekoa naiz".

Ez zuen egin.

Esan zuen: "Zatoz eta ikusi. Zatoz nirekin. Bizi ni bizi naizen bezala". Eta hori benetan eraldatzen ari da.

Beraz, nire bizitzarako, 10 Aginduetatik 8 Behategietara pasatzea esan nahi zuen, hau da, bizitzeko moduak, ez legeak.

Eta sinesmen-sistema batetik bizitzeko modu batera, praktika batera pasatzea. Egia esan, Nipun, zure koinata, Pavi izan zen, lehen aldiz esan zidana (haien etxe ederrean sartu nintzenean hinduekin eta budistekin eta atheistekin eztabaidatzeko) -- egin zidan lehenengo galdera: "Beno, zer sinesten duzu?" Ez zen: "Zer uste duzu, ahizpa Marilyn?" Hau zen: "Zein da zure praktika?"

Badakizu, 50 urte komentuan egon ostean, inork ez zidan hori galdetu. Baina hori da galdera -- Zein da gure praktika, maitearen jarraitzaile gisa?

Beraz, hortik aurrera, denen arteko loturaz jabetzen hasi nintzen, gonbidatu ala ez. Beraz, zergatik ez gonbidatzen? Zergatik ez aberastu? Zein da, noski, ServiceSpace plataforma osoa. Konexioaren sare bat da. Oso polita.

Pentsatu ninduen... badakizu, ume txikiak marrazten hasten direnean? Konturatuko zara beren etxea eta lore bat eta agian ama eta aita marrazten dituztela makila-irudietan. Eta gero beti zeruan jartzen zuten. Baina non dago zerua? Orrialdearen goiko hazbeteko erdian dagoen banda urdin txiki hau da, ezta? Zerua hor goian dago. Heldu diren arte ez dira konturatzen zerua lurreraino jaisten dela, eta urdina nonahi dago bide osoan.

Uste dut gure burua kristau deitzen dugun askok, oraindik zerua han goian bezala pentsatzen dugula. Jainkoa hor nonbait dagoela. Eta horretara iristen ari gara, eta faltan botatzen ditugu bizitzen ari garen, elkarrekintzan ari garen jendea. Beraz, konexio sentimendu hori gure bizitzara ekartzea opari bikaina da.

Monet, margolari ederraren bizitzan, hirurogeita hamarreko garai batean ikusmena galtzen ari zen. Medikuak kataraten ebakuntza egin behar ziola esan zion. Berehala erantzun zuen.

Esan zuen: "Ez dut ebakuntzarik nahi".

Medikuak esan zuen: "Beno, ez dago gaizki. Oso azkar amaitu da".

Monetek esan zuen: "Ez, ez, ez, ez diot beldurrik. Bizi guztian itxaron dut mundua orain ikusten dudan moduan ikusteko. Dena lotuta dagoen tokian. Liliak urmaelarekin eta zeruertzean nahasten diren lekuan. gari soroan nahasten da eta hori guztia».

Eta irudi zoragarria iruditu zitzaidan, ezta? Guztiok gure bihotzean dakigunez, ez dagoela bereizketarik.

Duela urte eta erdi erretirora joan nintzenean, Gandhi 3.0 Retreat-era, egun bat eman nuen boluntario zoragarrietako batekin, Kishan, Ahmedabadeko Hiri Zaharrean bira egiten beste erretiro pare batekin. Eta Kishan ezagutzen baduzu, badakizu zeinen nabarmena den. Erabat apala eta presente eta alaia da. Beraz, oso erakargarria da honekin egotea. Ez nekien zein bira gidatzen zuen, baina esan nion: "Zurekin joan nahi dut. Birako liderra zara, zoazen tokira zoazen, zurekin noa".

Alde Zaharrean gauza eder asko daude --tenpluak, arkitektura-- baina jendeari begira zegoen. Presoek zuzentzen duten kafetegi batera eraman gintuen, presoekin hitz egiteko. Eta gero, ezagutu genuen saltzaile guztiekin hitz egin zuen, behientzako belarra saltzen zuten ala ez, behiekin ere hitz egin zuen. Oso harrituta geratu nintzen horrek, eta tenplu batetik atera ginenean, emakume bat zegoen tenpluaren aurreko espaloian hankak gurutzatuta eserita. Eskean ari zen. Mendebaldeko zuri hirurok Kishanekin ibiltzen ginenez, emakume honek berehala biratu zuen guregana eta eskuak altxatu zituen. Poltsan errupia mordo bat neukan, beraz, poltsan sartzen ari naiz horiek lortzeko.

Kishan nigana itzuli zen eta esan zuen: "Ez egin hori".

Beraz, pentsatu nuen: "Ados, Erroman dagoenean, Kishanek nik baino hobeto daki".

Beraz, esku bat atera nuen poltsan eta emakumearengana hurbildu nintzen. Eta Kishan bere ondoan eseri, besoa sorbalda inguratu zion -- nahiko adinekoa zen-- eta emakume honi azaldu zion: "Munduaren beste erdiko hiru bisitari daude. Zer eman diezaiekezu gaur? Zalantzarik gabe, partekatzeko opari bat izango duzu".

Hirurok esaten genuen: "Zer? Emakume hau eske ari zaigu. Orain zerbait ematea nahi du?"

Orduan esan zion, isil-isilik: "Zalantzarik gabe, bedeinkazio bat eskain diezaiekezu".

Eta emakumeak, dudarik gabe, bedeinkapen ederra egin zigun.

Errematxatuta nengoen. Eta une honetan, gizon bat ibili zen okindegitik kutxa arrosa batekin okindegiko poltsa bat zeramala. Eta elkarrizketa hau entzun, buelta eman, guregana itzuli eta pastela eskaini zion.

Minutu bat inguru behar izan zuen. Eta elkarreraginak nola izan behar diren erlazionalak ez transakzionalak biltzen zuen. Eta nola guztiek dituzten opariak partekatzeko eta emateko. Eta une hori, nire ustez, nirekin geratuko da hiltzen naizen egunera arte. Kishanek beste guztiak bedeinkatzeko duten gaitasuna ikusi zuela.

Eta Rumiren tradizio musulmaneko poema sufia ekartzen dit gogora. Badakit hemen aipatu dudala lehenago, baina nire otoitz gogokoena da:

Izan zaitez gelara sartzen zarenean. Bedeinkapena gehien behar duenari aldatzen zaio. Bete ez bazara ere. Izan ogia.

Eskerrik asko. Uste dut hori izan beharko litzatekeela nire istorioa -- ogia izaten saiatzen naizela, ezagutzen ditudanentzat. Eta “non bizi zara” galderari erantzuten saiatzen naiz beste pertsona bat bertara gonbidatzeko gonbidapena eginez, non bizi naizen eta nola bizi naizen eta nire bizitzaren parte bilakatzeko.

Oso barneratua naiz, beraz, hau ez da erraza niretzat, baina oso aberasgarria da. Badakit egiten jarraitu behar dugula. Aholkuren bat emango banu gaztetxoei :), beste pertsona batzuk gonbidatzeko arriskua hartzea izango litzateke. Eta norbaitek non bizi zaren galdetzen dizunean, kontuan hartu erantzun erlazional bat ematea transakzionala baino.

Badira beste bi aipamen txiki entzun nahiko nituzke eta gero gelditu egiten naiz.

Bada liburu bat -- ez dut egileaz gogoratzen oraintxe bertan-- baina Mendebaldeko Afrikan zehar ibili zen oso nomada eta abereak eramaten zituen tribu batekin. Tarteka, tribuak herri batera joan behar zuen xaboia bezalako ezinbestekoak lortzeko. Eta, ezinbestean, dendako langileak esaten zuen: «A, nongoa zara jendea?».

Eta fulaniek (tribua), beti erantzuten zuten: "Hemen gaude orain".

Beraz, nondik zetorren iraganera, edo baita etorkizunera ere («horretara bidean gabiltza») begiratu beharrean, oraingo momentuan murgildu ziren. Berdin du nongoa naizen, non dagoen gure iragana edo zein izan daitekeen gure etorkizuna. Hemen gaude orain. Beraz, erlaziona gaitezen elkarren artean.

Eta gero, V. mendeko fraidetik, San Columba, Ingalaterrako edo Irlandako (uste dut) hainbat elizetara asko bidaiatu zuena.

Esan zuen (hau da bere otoitzetako bat): "Irits nadin sartzen naizen toki guztietara".

Berriz ere, zauden lekuan egoteko deia, guztiok luzatzen gaituena.

Beraz, eskerrik asko giza harremanak gure eremua izan daitezkeela konturatzen den norbaitengan nire hazkuntza partekatzeko aukeragatik.

Eskerrik asko.