Góðvild gárar í verslunarmiðstöðinni

Í unglingaathvarfinu í síðasta mánuði mættum við fyrir utan nærliggjandi verslunarmiðstöð til að gera tilviljunarkennd góðvild – til að bjóða ókunnugum nimbu paani og handdregin spil.

Öryggisvörður kom að okkur og spurði „Hefurðu fengið leyfi?“

Og það varð öflug myndlíking fyrir okkur að endurspegla! Að heimurinn okkar sé kannski svo að mestu stjórnaður af rökfræði quid-pro-quo, að til að vera góður þarf maður að leita leyfis. Og það fékk okkur jafnvel til að velta fyrir okkur - erum við að gefa okkur nægt leyfi til að stíga út fyrir rammann og upplifa umbreytingarkraft örlætis í lífi okkar?

Ef þú ert að velta fyrir þér hvað gerðist, lestu áfram...

Við buðum þeim vörð í smá nimbu pani og sjálfboðaliði dró sjálfkrafa handgert kort fyrir móður annars gæslumanns. Við fórum meira að segja og fengum leyfi frá framkvæmdastjóranum, sem var þakklátur og tók fúslega.

Þá höfðum við smá áhyggjur af því hvernig ætti að nálgast fólk. Þeir gætu verið að fara inn í verslunarmiðstöðina til að ná bíómynd sem er að hefjast, eða ef þeir eru hér til að fá dýrindis mat, verður það ekki alveg óþægilegt að bjóða þeim upp á venjulegan nimbu pani? Sem betur fer náðum við líka hjartanælum á leiðinni til að merkja fólk.

Eins og við handgerðum spilin höfðu sum okkar 0 listhæfileika (á meðan sumir vissu hvað þeir voru að gera!). En fegurðin við að gera sumar af þessum tilraunum saman er að það gefur þér sameiginlegan þröskuld hugrekki til að taka skrefið. :) Í augnabliki efasemdar minnar, stígur einhver annar upp. Á augnabliki af veikleika hans hoppar þriðjungur inn. Og svo framvegis!

Fljótlega sáum við mann seint á þrítugsaldri ganga með 2 börn. Vishakha gekk til þeirra, gaf þeim hjartanælur og kort til barnanna og nimbu paani handa föður þeirra. Ekki nóg með það, unga stúlkan um 7 ára varð svo hrifin að hún eyddi næstu 20 mínútum með okkur í að draga kort fyrir einhvern annan. Faðir þeirra var mjög snortinn og við buðum honum að heimsækja athvarfsmiðstöðina okkar.

Það er sumt fólk sem þú finnur auðveldlega fyrir að þú getir nálgast. Og svo er fólk, sem hugur þinn kastar fyrirfram ákveðnum hugmyndum um - annað hvort byggt á klæðaburði þeirra, eða göngustíl eða talstíl. Það voru nokkrar dömur, sem við forðumst að ná til. Okkur fannst það kannski erfitt að útskýra fyrir þeim. Og sjá, eftir nokkrar mínútur hringja þeir sjálfir í okkur af forvitni. Og þeir voru svo snortnir að þeir báðu um penna og pappír og skrifuðu kort handa okkur til að hvetja okkur.

Íssali varð svo snortinn þegar hann varð vitni að þessu öllu saman, að hann fór að kalla á okkur til að gefa okkur ís. Jafnvel þó að ísinn hafi verið ljúffengur, fórum við hjónin og reyndum að þakka honum fyrir góðvild hans og afþakkaðu tilboðið. Þar sem hann var ekki sammála, reyndi Jay klassíska indverska stílinn til að neita: " accha, agli baar pakka." (Við tökum það örugglega næst.) En frændi gaf okkur lexíu í sannfærandi góðvild. Hann kallaði blöff okkar, og hann er eins og koi tum log næst nahi aane waale ho. Chalo abhi lo.

Núna var það þegar við bræddum. :) Ég meina, hvernig segir maður nei við svona kærleiksríku fórn? Til að vera minnugur ástarinnar, báðum við hann að rífa ekki upp einn pakka fyrir hvert okkar, heldur gefa okkur bara einn bolla af ís til blessunar. Og svo deilum við öll úr þeim bikar. :)

Það er alveg eðlilegt að þegar við byrjuðum á þessari æfingu vorum við öll svolítið hrædd, svolítið hrædd. Sumir virtust meira að segja dálítið tortryggnir. Ég meina, ekkert okkar hefur prófað slíkt fyrir utan verslunarmiðstöð. En eftir þetta kom einn af þeim tortryggni með allt aðra orku og sagðist aldrei hafa séð slíkt áður -- að sjá ókunnugan mann verða hrærður af krafti ástarinnar, og það er eitthvað sem hann mun aldrei gleyma fyrir það sem eftir er ævinnar.

Og tonn af öðrum gára! Hægt er að sjá myndbandsklippimynd frá athvarfinu hér .