Belang van context

“Informatie is nu zowel inhoud als context .” Een opmerking die mijn mentor in 1999 maakte, is sindsdien bij me blijven hangen en heeft de manier waarop ik denk en luister veranderd. Het was net zo profetisch als Marshall McLuhans opmerking uit 1964: “het medium is de boodschap.”

Tot op heden blijft het belang en de alomtegenwoordigheid van context een mysterie. Wat is het? Hoe kunnen we het onderscheiden en creëren? Het onderwerp context - het definiëren, onderscheiden en onderzoeken van de toepassing ervan - is het waard om te onderzoeken.

Context definiëren

Een goede manier om te beginnen is om onderscheid te maken tussen inhoud en context.

1. Content , van het Latijnse contensum ("samengehouden"), zijn de woorden of ideeën die een stuk vormen. Het zijn de gebeurtenissen, acties of omstandigheden die zich in een setting voordoen.
2. Context , van het Latijnse contextilis ("samengeweven"), is de setting waarin een zin of woord wordt gebruikt. Het is de setting (in brede zin) waarin een gebeurtenis of actie plaatsvindt.

Men kan de inhoud afleiden uit de context , maar niet andersom.

Neem het woord "hot". Dit woord kan de hitte van een object, de temperatuur van een omgeving of een pittigheidsniveau beschrijven, zoals in hete saus. Het kan ook een fysieke kwaliteit impliceren, zoals in "Die gast acteert hot", of een standaard connoteren, zoals "Die persoon ziet er hot uit".

De betekenis van "hot" is onduidelijk totdat we het in een zin gebruiken. En zelfs dan kan het nog een paar zinnen duren om de context te begrijpen.

Wat een geweldige auto.

Die auto is hot. Hij is heel trendy.

Die auto is hot. Hij is heel trendy. Maar vanwege de manier waarop hij is verkregen, zal ik er niet mee betrapt worden.

Hier is het pas in de laatste ronde zinnen dat we de context voor "hot" als gestolen kunnen onderscheiden. In dit geval wordt de betekenis afgeleid. Dus hoe alomtegenwoordig is context?

Cultuur, geschiedenis en situaties veranderen onze standpunten en perspectieven.

Lagen van context

Context geeft betekenis aan ons bestaan. Het functioneert als een cognitieve lens waardoor we kunnen luisteren naar interpretaties van onze wereld, anderen en onszelf. Het benadrukt sommige aspecten, verdoezelt andere aspecten en verdoezelt weer andere aspecten.

Door de context te onderscheiden (historisch, situationeel of tijdelijk) kunnen we onze standpunten uiten, krijgen we meer inzicht, worden onze interpretaties duidelijker, krijgen we invloed op onze keuzes en worden we gedwongen tot actie of juist niet-actie.

1. Context als situationeel , zoals fysieke structuren, cultuur, omstandigheden, beleid of praktijken. Situaties zijn gebeurtenissen die plaatsvinden en ze kunnen ook gebeurtenissen vormgeven. Als ik iemand hoor spreken in een trein, in een kerk of in een collegezaal, draagt ​​elk van deze settings contextuele associaties met zich mee die de betekenis bepalen van wat ik hoor en hoe het wordt gehoord. Ik kan ook iets midden in de nacht anders horen dan midden op de dag.
2. Context als informatief/symbolisch: Patroonherkenning, economische of trending data, of interacties tussen symbolen (tekens, emblemen, afbeeldingen, figuren, etc.) zoals religieus, cultureel of historisch vormen allemaal identiteiten, percepties en observaties. Items zoals de uitslag van medische onderzoeken of het antwoord op een huwelijksaanzoek kunnen zowel inhoud (antwoord) als context (toekomst) zijn.
3. Context als communicatiemodus: het medium is de boodschap. De communicatiemodus is cruciaal: analoog of digitaal, schermgrootte, aantal tekens, symbolische expressie, mobiliteit, video, sociale media, etc. beïnvloeden allemaal de inhoud en vormen verhalen.
4. Context als gezichtspunt: Details over uzelf, karakter, levensveranderende gebeurtenissen, perspectieven, intenties, angsten, bedreigingen, sociale identiteit, wereldbeelden en referentiekaders zijn allemaal van belang. Een politicus die wegloopt van een verslaggever die een ongemakkelijke vraag stelt, onthult meer over de politicus dan de verslaggever en kan een eigen verhaal worden.
5. Context als temporaliteit: De toekomst is de context voor het heden, in tegenstelling tot ons verleden. Preciezer gezegd, de toekomst waarin een persoon leeft, is voor die persoon de context voor het leven in het heden . Doelen, doeleinden, afspraken (impliciet en expliciet), toewijding, mogelijkheden en potentieel vormen allemaal het moment.
6. Context als geschiedenis: Achtergronden, historisch discours, mythen, ontstaansverhalen, achtergrondverhalen en opgeroepen herinneringen vormen kritische associaties met actuele gebeurtenissen.

Context en willekeur

In het informatietijdperk vormt informatie zowel de realiteit (context) als een stukje data (content) dat ons begrip van de realiteit informeert. Acties en gebeurtenissen gebeuren niet in een vacuüm. Een slechte politieagent kan niet los worden gezien van de cultuur van zijn politiemacht. Schijnbaar willekeurige incidenten van politiegeweld komen niet op zichzelf voor.

Sterker nog, zelfs willekeur is een kwestie van context, zoals aangetoond door de beroemde natuurkundige David Bohm , wiens bevindingen impliceren dat willekeur verdwijnt wanneer de context wordt verdiept of verbreed. Dit betekent dat willekeur niet langer als intrinsiek of fundamenteel kan worden beschouwd.

Bohms inzichten in willekeur kunnen de wetenschap opnieuw ordenen, zoals samengevat in de volgende uitspraken ( Bohm en Peat 1987 ):

… wat in de ene context willekeur is, kan zich in een andere, bredere context openbaren als eenvoudige ordes van noodzaak. (133) Het zou daarom duidelijk moeten zijn hoe belangrijk het is om open te staan ​​voor fundamenteel nieuwe noties van algemene orde, als de wetenschap niet blind wil zijn voor de zeer belangrijke maar complexe en subtiele ordes die ontsnappen aan de grove mazen van het ‘net’ van de huidige denkwijzen. (136)

Bohm stelt dan ook dat wanneer wetenschappers het gedrag van een natuurlijk systeem beschrijven als willekeurig , dit label mogelijk helemaal niet het systeem beschrijft, maar eerder de mate van begrip van dat systeem, wat totale onwetendheid of een andere blinde vlek zou kunnen zijn. De diepgaande implicaties voor de wetenschap (Darwins theorie van willekeurige mutatie, etc.) vallen buiten het bereik van deze blog.

Toch kunnen we het begrip willekeur beschouwen als verwant aan een black box waarin we items plaatsen totdat er een nieuwe context ontstaat. Opkomende contexten zijn een kwestie van onderzoek - onze volgende ontdekking of interpretatie - die in ons als mensen huizen.

Bekijk het onderstaande deck met twee slides. Bekijk de eerste slide en klik dan op de “>”-knop om naar de volgende slide te gaan en een nieuwe context te ervaren.

Zijn als context

Mensen geven betekenis aan het leven in de betekenis die we aan gebeurtenissen toekennen. Wanneer we het leven reduceren tot louter materie of transacties, raken we verloren, leeg en zelfs moedeloos.

In 1893 noemde de Franse socioloog Emile Durkheim, de vader van de sociologie, deze dynamische anomie – zonder betekenis – de desintegratie van datgene wat ons bindt aan de grotere samenleving, wat leidt tot berusting, diepe wanhoop en zelfs zelfmoord.

Elk van deze contextuele lagen (zoals hierboven geïdentificeerd) omvat, impliciet of expliciet, onze manier van zijn . Om context te onderscheiden, is het nodig om te onderscheiden en te luisteren naar het zijn : de zelfontdekking om de interpretaties en percepties die we hebben te onthullen.

In zekere zin zijn we literaire wezens. Dingen zijn belangrijk voor ons omdat ze betekenis geven aan ons bestaan. Door ervaringen waar te nemen, te observeren, te voelen en te interpreteren, maken we betekenis, en betekenis maakt ons. De aard van 'zijn' is contextueel - het is geen substantie of proces; het is eerder een context voor het ervaren van het leven die samenhang geeft aan ons bestaan.

De eerste keuze die we ooit maken is er een waar we ons misschien niet bewust van zijn. Aan welke realiteit geven we het bestaan ? Met andere woorden, wat kiezen we om te erkennen: waar besteden we aandacht aan? Naar wie luisteren we? Hoe luisteren we en welke interpretaties erkennen we? Deze worden het raamwerk voor de realiteit waardoor we denken, plannen, handelen en reageren.

Luisteren is onze verborgen context: onze blinde vlekken, bedreigingen en angsten; onze inhoud, structuur en processen; onze verwachtingen, identiteiten en dominante culturele normen; en ons web van interpretaties, kaders en horizon aan mogelijkheden bieden allemaal een context voor onze woorden en daden.

Luisteren vormt context

Elke situatie waarmee we te maken krijgen, speelt zich op de een of andere manier af, ook al zijn we ons daar niet van bewust of merken we niet op wat die context is.

Denk aan het dagelijks doen en ontvangen van 'verzoeken'. Wanneer iemand een verzoek aan u doet, in welke context doet u dit verzoek dan? In ons onderzoek zien we verschillende mogelijke interpretaties:

• Als een eis , treedt een verzoek op als een bevel. We kunnen er minachting voor voelen of ons ertegen verzetten—of misschien zelfs uitstellen om het te vervullen.
• Als last komt een verzoek als een ander item in onze takenlijst. Overweldigd, beheren we verzoeken met enige wrok.
• Als erkenning accepteren wij verzoeken, omdat dit een bevestiging is van onze competentie om deze te vervullen.
• Als mede-schepper komt een verzoek bij ons op als een toekomst om te creëren. We onderhandelen over verzoeken en verkennen manieren, vaak met anderen, om ze te vervullen.

De context is doorslaggevend.

De context waarin we verzoeken ontvangen, laat zien hoe we luisteren en, nog belangrijker, hoe comfortabel we het vinden om verzoeken te doen.

In het gedicht “The Blind Men and the Elephant” van John Godfrey Saxe wilden blinde mannen de olifant door aanraking waarnemen. Door delen van de olifant aan te raken, creëerde elke persoon zijn eigen versie van hoe het dier eruit zag.

Context onthult proces en inhoud

In de grammatica van het mens-zijn, focussen we ons vaak op wat we weten of doen (inhoud) en hoe we iets weten of doen (proces). We negeren, bagatelliseren of verwerpen vaak ronduit wie we zijn en waarom we dingen doen (context).

Content beantwoordt wat we weten en hoe we het weten. Processen beantwoorden hoe en wanneer we toepassen wat we weten. Maar context onderzoekt wie en waarom , en vormt onze horizon van mogelijkheden.

Waarom we iets doen biedt inzicht in de context van wie we zijn . ( Zie hier de video “Know your Why” )

Denk eens aan deze analogie: je loopt een kamer binnen die vreemd aanvoelt. Zonder dat je het weet, geven alle lampen in die kamer een blauwe gloed af. Om de kamer te 'repareren', koop je meubels (content), herschik je ze, verf je de muren en decoreer je ze zelfs opnieuw (proces). Maar de kamer voelt nog steeds vreemd aan, zoals het zou doen onder een blauwe gloed.

Wat in plaats daarvan nodig is, is een nieuw uitzicht, een nieuwe manier om de kamer te zien. Een heldere lamp zal dat bieden. Proces en inhoud kunnen je niet naar een andere context brengen, maar het verschuiven van de context onthult het benodigde proces om de inhoud te leveren.

Context is doorslaggevend en begint bij ons luisteren. Kunnen we horen met onze ogen en zien met onze oren?

Als we bijvoorbeeld in onze omgang met anderen uitgaan van de opvatting dat ‘mensen niet te vertrouwen zijn’, dan is dit de context die de processen die we aannemen en de inhoud die we waarnemen, vormgeeft.

Met deze visie zullen we waarschijnlijk twijfelen of het bewijs dat de persoon met wie we te maken hebben betrouwbaar is. We zullen alles benadrukken wat naar boven komt dat hun betrouwbaarheid in twijfel zou kunnen trekken. En wanneer ze daadwerkelijk proberen eerlijk tegen ons te zijn, zullen we het waarschijnlijk minimaliseren of volledig missen.

Om met de context van deze situatie om te gaan, zullen we ons waarschijnlijk defensief opstellen of op zijn minst voorzichtig zijn in onze omgang met die persoon.

Verborgen contexten, zoals een verborgen of niet-onderzochte gloeilamp, kunnen ons misleiden en onthullen.

Context en verandering

Context speelt ook een cruciale rol in ons idee van verandering. Bijvoorbeeld, lineaire verandering als verbetering is heel anders dan niet-lineaire verandering als volatiel en verstorend.

1. Incrementele verandering verandert inhoud . Het veranderen van de huidige staat vereist verbetering van het verleden.

Door vrijdag als informele dag voor te stellen, verbeteren we de inhoud van het verleden (wat we doen) en hoeven we geen eerdere aannames meer te onderzoeken.

2. Niet-lineaire verandering verandert context . Het transformeren van een organisatie vereist een nieuwe context, een toekomst die niet uit het verleden is geëxtrapoleerd. Het vereist het onthullen van de onderliggende aannames waarop we huidige beslissingen, structuren en acties baseren.

Het verplicht stellen van diversiteitstraining voor alle leidinggevenden schept nieuwe verwachtingen over de toekomst die een heroverweging van eerdere aannames (wie we zijn geweest en worden) vereisen. Een dergelijke verandering wordt echter vaak behandeld als het aannemen van nieuwe content in plaats van het creëren van een nieuwe context .

In hun HBR-artikel uit 2000 "Reinvention Roller Coaster" definiëren Tracy Goss et al. de organisatorische context als "de som van alle conclusies die leden van de organisatie hebben getrokken. Het is het product van hun ervaring en hun interpretaties van het verleden, en het bepaalt het sociale gedrag of de cultuur van de organisatie. Onuitgesproken en zelfs niet erkende conclusies over het verleden bepalen wat er mogelijk is voor de toekomst."

Organisaties moeten, net als individuen, eerst hun verleden onder ogen zien en beginnen te begrijpen waarom ze moeten breken met het achterhaalde heden om een ​​nieuwe context te creëren.

Context is doorslaggevend

Denk eens aan onze pre-huidige- en post-COVID-wereld. Een belangrijke gebeurtenis heeft veel aannames onthuld. Wat betekent het om een ​​essentiële werker te zijn? Hoe werken, spelen, onderwijzen we, kopen we boodschappen en reizen we? Hoe ziet coaching eruit? Sociale afstand en Zoom-conferenties zijn nieuwe normen die ons ertoe aanzetten Zoom-moeheid te verkennen.

Hoe heeft deze pandemie ongelijkheden blootgelegd in de context van "essentiële werknemers", gezondheidszorg, economische hulp, overheidsmiddelen, etc.? Hoe kijken we naar de huidige zakelijke context waarin we onze mogelijkheid om te reageren op een pandemie hebben uitbesteed aan andere landen? Zal COVID de manier veranderen waarop we geluk zien, voorbij individuele en economische maatstaven, om sociale cohesie, solidariteit en collectief welzijn op te nemen?

Onderbrekingen in de levensstroom bieden een pauze van het verleden, onthullen overtuigingen, aannames en processen die voorheen normen verborgen hielden. We worden ons bewust van achterhaalde normen en kunnen nu nieuwe contexten in zoveel delen van ons leven opnieuw bedenken.

Elk nieuw normaal zal zich waarschijnlijk ontvouwen binnen een niet-bedachte context die tijd nodig heeft om te doorgronden. Alleen door te luisteren naar en de context te begrijpen, kunnen we de verschillende mogelijkheden omarmen die voor ons liggen.