Belang van context

“Informatie is nu zowel inhoud als context .” Een terloopse opmerking uit 1999 van mijn mentor is mij sindsdien bijgebleven en heeft de manier waarop ik denk en luister veranderd. Het was net zo vooruitziend als de opmerking van Marshall McLuhan uit 1964: “Het medium is de boodschap.”

Tot op heden blijft het belang en de alomtegenwoordigheid van context een mysterie. Wat is het? Hoe kunnen we het onderscheiden en creëren? Het onderwerp context – het definiëren, onderscheiden en onderzoeken van de toepassing ervan – is het ontdekken waard.

Context definiëren

Een goede manier om te beginnen is door inhoud en context te onderscheiden.

1. Inhoud , van het Latijnse contensum (“bij elkaar gehouden”), zijn de woorden of ideeën waaruit een stuk bestaat. Het zijn de gebeurtenissen, acties of omstandigheden die plaatsvinden in een omgeving.
2. Context , van het Latijnse contextilis (“samengeweven”), is de setting waarin een zin of woord wordt gebruikt. Het is de setting (in grote lijnen) waarin een gebeurtenis of actie plaatsvindt.

Je kunt de inhoud afleiden uit de context , maar niet andersom.

Neem het woord ‘heet’. Dit woord kan de hitte van een object, de temperatuur van een omgeving of een kruidenniveau beschrijven, zoals in hete saus. Het kan ook een fysieke kwaliteit impliceren, zoals in 'Het acteerwerk van die man is geweldig', of een norm impliceren, zoals 'Die persoon ziet er goed uit.'

De betekenis van ‘heet’ is onduidelijk totdat we het in een zin gebruiken. Zelfs dan kan het nog een paar zinnen duren voordat je de context begrijpt.

Die auto is heet.

Die auto is heet. Het is heel trendy.

Die auto is heet. Het is heel trendy. Maar vanwege de manier waarop hij is verkregen, zal ik niet betrapt worden op het rijden ermee.

Hier kunnen we pas in de laatste reeks zinnen de context voor “heet” als gestolen onderscheiden. In dit geval wordt de betekenis afgeleid. Hoe alomtegenwoordig is de context dan?

Cultuur, geschiedenis en situaties veranderen allemaal onze standpunten en perspectieven.

Lagen van context

Context geeft betekenis aan ons bestaan. Het functioneert als een cognitieve lens waardoor we kunnen luisteren naar interpretaties van onze wereld, anderen en onszelf. Het benadrukt sommige aspecten, vervaagt andere aspecten en negeert nog andere aspecten.

Het onderscheiden van de context (historisch, situationeel of temporeel) helpt ons onze standpunten te uiten, maakt een groter begrip mogelijk, onthult onze interpretaties, geeft vorm aan onze keuzes en dwingt tot actie of inactiviteit.

1. Context als situationeel , zoals fysieke structuren, cultuur, omstandigheden, beleid of praktijken. Situaties zijn gebeurtenissen die plaatsvinden en kunnen ook gebeurtenissen vormgeven. Wanneer ik iemand hoor spreken in de trein, in een kerk of in een collegezaal, draagt ​​elk van deze situaties contextuele associaties met zich mee die de betekenis bepalen van wat ik hoor en hoe het wordt gehoord. Het kan ook zijn dat ik midden in de nacht iets anders hoor dan midden op de dag.
2. Context als informatief/symbolisch: patroonherkenning, economische of trendgegevens, of interacties tussen symbolen (tekens, emblemen, afbeeldingen, figuren, enz.) zoals religieuze, culturele of historische identiteiten, percepties en observaties. Zaken als de uitslag van medische onderzoeken of het antwoord op een huwelijksaanzoek kunnen zowel inhoudelijk (antwoord) als context (toekomst) zijn.
3. Context als communicatiemiddel: Het medium is de boodschap. De manier van communiceren is van cruciaal belang: analoog of digitaal, schermgrootte, aantal tekens, symbolische expressie, mobiliteit, video, sociale media, enz. hebben allemaal invloed op de inhoud en geven vorm aan verhalen.
4. Context als gezichtspunt: Details over jezelf, karakter, levensveranderende gebeurtenissen, perspectieven, intenties, angsten, bedreigingen, sociale identiteit, wereldbeelden en referentiekaders zijn allemaal van belang. Een politicus die wegloopt van een verslaggever die een ongemakkelijke vraag stelt, onthult meer over de politiek dan de verslaggever en kan zijn eigen verhaal worden.
5. Context als tijdelijkheid: De toekomst is de context voor het heden, in tegenstelling tot ons verleden. Preciezer gezegd: de toekomst waarin een persoon leeft, is voor die persoon de context voor het leven in het heden . Doelen, doelstellingen, overeenkomsten (impliciet en expliciet), toewijding, mogelijkheden en potentieel bepalen allemaal het moment.
6. Context als geschiedenis: Achtergronden, historisch discours, mythen, oorsprongsverhalen, achtergrondverhalen en getriggerde herinneringen vormen kritische associaties met actuele gebeurtenissen.

Context en willekeur

In het informatietijdperk vormt informatie zowel de werkelijkheid (context) als een stukje data (inhoud) dat ons begrip van de werkelijkheid bepaalt. Acties en gebeurtenissen vinden niet plaats in een vacuüm. Een slechte agent kan niet los worden gezien van de cultuur van zijn politiemacht. Schijnbaar willekeurige incidenten van politiegeweld komen niet op zichzelf voor.

Zelfs willekeur is inderdaad een kwestie van context, zoals aangetoond door de beroemde natuurkundige David Bohm , wiens bevindingen impliceren dat willekeur verdwijnt zodra de context wordt verdiept of verbreed. Dit betekent dat willekeur niet langer als intrinsiek of fundamenteel kan worden beschouwd.

Bohms inzichten in willekeur kunnen de wetenschap herschikken, zoals samengevat in de volgende uitspraken ( Bohm en Peat 1987 ):

… wat in de ene context willekeur is, kan zich in een andere bredere context openbaren als eenvoudige ordes van noodzaak. (133) Het moet daarom duidelijk zijn hoe belangrijk het is om open te staan ​​voor fundamenteel nieuwe noties van algemene orde, als de wetenschap niet blind wil zijn voor de zeer belangrijke, maar complexe en subtiele ordes die ontsnappen aan de grove mazen van het ‘net’ op het internet. huidige denkwijzen. (136)

Dienovereenkomstig stelt Bohm dat wanneer wetenschappers het gedrag van een natuurlijk systeem als willekeurig beschrijven, dit label misschien helemaal niet het systeem beschrijft, maar eerder de mate van begrip van dat systeem – wat totale onwetendheid of een andere blinde vlek zou kunnen zijn. De diepgaande implicaties voor de wetenschap (Darwins willekeurige mutatietheorie, enz.) vallen buiten het bestek van deze blog.

Toch kunnen we het idee van willekeur beschouwen als een zwarte doos waarin we items plaatsen totdat er een nieuwe context ontstaat. Opkomende contexten zijn een kwestie van onderzoek – onze volgende ontdekking of interpretatie – die zich in ons als mensen bevinden.

Bekijk het onderstaande deck met twee dia's. Bekijk de eerste dia en klik vervolgens op de knop “>” om naar de volgende dia te gaan om een ​​nieuwe context te ervaren.

Zijn als context

Mensen geven betekenis aan het leven door de betekenis die we aan gebeurtenissen toekennen. Wanneer we het leven reduceren tot louter materie of transacties, raken we verdwaald, leeg en zelfs moedeloos.

In 1893 noemde de Franse socioloog Emile Durkheim, de vader van de sociologie, deze dynamische anomie – zonder betekenis – de desintegratie van wat ons bindt aan de grotere samenleving, wat leidt tot berusting, diepe wanhoop en zelfs zelfmoord.

Elk van deze contextuele lagen (zoals hierboven geïdentificeerd) impliceert impliciet of expliciet onze manier van zijn . Om de context te onderscheiden is onderscheidingsvermogen en luisteren naar het bestaan ​​nodig: de zelfontdekking om de interpretaties en percepties die we hebben te onthullen.

In zekere zin zijn we literaire wezens. Dingen zijn belangrijk voor ons omdat ze betekenis geven aan ons bestaan. Door ervaringen waar te nemen, te observeren, te voelen en te interpreteren, creëren we betekenis, en betekenis maakt ons. De aard van ‘zijn’ is contextueel – het is noch een substantie, noch een proces; het is eerder een context voor het ervaren van het leven die samenhang in ons bestaan ​​brengt.

De eerste keuze die we ooit maken, is er een waarvan we ons misschien niet bewust zijn. Aan welke werkelijkheid verlenen wij het zijn ? Met andere woorden: wat kiezen we om te erkennen: waar besteden we aandacht aan? Naar wie luisteren wij? Hoe luisteren we, en welke interpretaties erkennen we? Deze worden het raamwerk voor de realiteit waardoor we denken, plannen, handelen en reageren.

Luisteren is onze verborgen context: onze blinde vlekken, bedreigingen en angsten; onze inhoud, structuur en processen; onze verwachtingen, identiteiten en dominante culturele normen; en ons web van interpretaties, kaders en horizon van mogelijkheden bieden allemaal een context voor onze woorden en daden.

Context van luistervormen

Elke situatie waarmee we te maken krijgen, verschijnt in een of andere context voor ons, zelfs als we ons niet bewust zijn of niet opmerken wat die context is.

Denk eens aan het dagelijks doen en ontvangen van ‘verzoeken’. Wanneer iemand een verzoek aan u doet, in welke context gebeurt dit verzoek dan voor u? In ons onderzoek zien we verschillende mogelijke interpretaties:

• Als vraag komt een verzoek voor als een bevel. We voelen er misschien minachting voor of verzetten ons ertegen – of stellen misschien zelfs de vervulling ervan uit.
• Als last komt een verzoek voor als een ander item in onze takenlijst. Overweldigd gaan we met tegenzin met enige wrok om met verzoeken.
• Als erkenning accepteren wij verzoeken als bevestiging van onze competentie om ze te vervullen.
• Als mede-schepper komt er bij ons een verzoek binnen om een ​​toekomst te creëren. We onderhandelen over verzoeken en onderzoeken manieren, vaak samen met anderen, om hieraan te voldoen.

De context is doorslaggevend.

De context waarin we verzoeken ontvangen onthult hoe we luisteren en, belangrijker nog, bepaalt hoe comfortabel we ons voelen bij het doen van verzoeken.

In het gedicht van John Godfrey Saxe ‘The Blind Men and the Elephant’ wilden blinde mannen de olifant op de tast waarnemen. Door delen van de olifant aan te raken, creëerde elke persoon zijn eigen versie van hoe het dier eruit zag.

Context onthult proces en inhoud

In de grammatica van het mens-zijn concentreren we ons vaak op wat we weten of doen (inhoud) en hoe we iets weten of doen (proces). Vaak negeren, bagatelliseren of verwerpen we ronduit wie we zijn en waarom we dingen doen (context).

Inhoud geeft antwoord op wat we weten en hoe we het weten. Procesantwoorden hoe en wanneer we moeten toepassen wat we weten. Maar de context onderzoekt wie en waarom en geeft vorm aan onze horizon van mogelijkheden.

Waarom we iets doen biedt inzicht in de context van wie we zijn . ( Zie video hier “Know your Why” )

Denk eens aan deze analogie: je loopt een kamer binnen die niet prettig aanvoelt. Zonder dat je het weet, geven alle lampen in die kamer een blauwe tint af. Om de kamer te ‘repareren’, koop je meubilair (inhoud), herschik je het, schilder je de muren en richt je het zelfs opnieuw in (proces). Maar de kamer voelt nog steeds niet lekker aan, net als onder een blauwe tint.

Wat in plaats daarvan nodig is, is een nieuw zicht: een nieuwe manier om naar de kamer te kijken. Een heldere lamp zal daarvoor zorgen. Proces en inhoud kunnen je niet naar een andere context brengen, maar het verschuiven van de context onthult het noodzakelijke proces om de inhoud te leveren.

De context is doorslaggevend en begint bij ons luisteren. Kunnen we horen met onze ogen en zien met onze oren?

Als onze context voor de omgang met anderen bijvoorbeeld is dat 'mensen niet te vertrouwen zijn', is deze visie de context die vorm geeft aan de processen die we aannemen en de inhoud die we waarnemen.

Met deze visie zullen we ons waarschijnlijk afvragen of het bewijs dat de persoon met wie we te maken hebben, kan worden vertrouwd. We zullen alles onder de aandacht brengen dat naar voren komt en de betrouwbaarheid ervan in twijfel zou kunnen trekken. En als ze daadwerkelijk proberen eerlijk tegen ons te zijn, zullen we dit waarschijnlijk minimaliseren of volledig missen.

Als we willen omgaan met de manier waarop de context van deze situatie zich voor ons voordoet, zullen we waarschijnlijk defensief of op zijn minst op onze hoede zijn in de omgang met die persoon.

Verborgen contexten, zoals een verborgen of niet-onderzochte lamp, kunnen ons misleiden en onthullen.

Context en verandering

Context speelt ook een cruciale rol in ons idee van verandering. Lineaire verandering als verbetering is bijvoorbeeld heel anders dan niet-lineaire verandering als vluchtig en ontwrichtend.

1. Door stapsgewijze veranderingen verandert de inhoud . Het veranderen van de huidige toestand vereist het verbeteren van het verleden.

Het voorstellen van vrijdag als informele dag is een verbetering van de inhoud uit het verleden (wat we doen) waarvoor geen onderzoek van eerdere aannames vereist is.

2. Niet-lineaire verandering verandert de context . Het transformeren van een organisatie vereist een nieuwe context, een toekomst die niet geëxtrapoleerd wordt vanuit het verleden. Het vereist het onthullen van de onderliggende aannames waarop we huidige beslissingen, structuren en acties baseren.

Het verplicht stellen van diversiteitstraining voor alle leidinggevenden schept nieuwe verwachtingen over de toekomst die een heronderzoek van de aannames uit het verleden (wie we zijn geweest en worden) vereisen. Een dergelijke verandering wordt echter vaak gezien als het aannemen van nieuwe inhoud in plaats van het creëren van een nieuwe context .

In hun HBR-artikel uit 2000 “Reinvention Roller Coaster” hebben Tracy Goss et al. definieer de organisatorische context als “de som van alle conclusies waartoe leden van de organisatie zijn gekomen. Het is het product van hun ervaringen en hun interpretaties van het verleden en bepaalt het sociale gedrag of de cultuur van de organisatie. Onuitgesproken en zelfs niet erkende conclusies over het verleden bepalen wat mogelijk is voor de toekomst.”

Organisaties moeten, net als individuen, eerst hun verleden onder ogen zien en beginnen te begrijpen waarom ze met hun ouderwetse heden moeten breken om een ​​nieuwe context te creëren.

Context is doorslaggevend

Denk eens aan onze pre-huidige- en post-COVID-wereld. Een belangrijke gebeurtenis heeft veel aannames aan het licht gebracht. Wat betekent het om een ​​essentiële werknemer te zijn? Hoe werken, spelen, onderwijzen we, kopen we boodschappen en reizen we? Hoe ziet coaching eruit? Social distancing en Zoom-conferenties zijn nieuwe normen waarbij we Zoom-vermoeidheid onderzoeken.

Hoe heeft deze pandemie ongelijkheid aan het licht gebracht in de context van “essentiële werknemers”, gezondheidszorg, economische hulp, overheidsmiddelen, enz.? Hoe kijken we naar de huidige zakelijke context waarin we ons vermogen om op een pandemie te reageren hebben uitbesteed aan andere landen? Zal COVID de manier veranderen waarop we naar geluk kijken, afgezien van individuele en economische maatstaven, en ook sociale cohesie, solidariteit en collectief welzijn omvatten?

Onderbrekingen in de stroom van het leven bieden een breuk met het verleden en onthullen overtuigingen, aannames en processen die voorheen normen verborgen hielden. We worden ons bewust van verouderde normen en kunnen ons nu nieuwe contexten in zoveel delen van ons leven opnieuw voorstellen.

Elk nieuw normaal zal zich waarschijnlijk ontvouwen binnen een onvoorziene context die tijd zal vergen om op te lossen. Alleen door te luisteren naar de context en deze te begrijpen, kunnen we de verschillende mogelijkheden die voor ons liggen omarmen.